නැවත උපන්නෙමි

සොඳුරු අහස්ගැබ,(නොහිතන වෙලාවට අදුරු වන)
පුලුන් වලා කැට,(විටෙක අකුනුසර මවන)
සොමිය බෙදනා සඳු,(වඩදියට වගකියන)
පියෙකු මෙන් දුටු හිරු,(විටෙක ගත දවාලන)
රටා මවනා තරු,(ලන් උවන් අලු කරන)
සිසිල බෙදනා සුලඟ,(විටෙක සැඩ වෙස් ගන්න)
සාර කරනා වැස්ස,(විටෙක සැම යට කරන)
මියුරු සර බෙදනා සයුර,(ගොඩටවිත් බිලි ගන්න)
මව්ට සමවූ මහී කත,(විටෙක සොලවන සිරුර)
ගිනිකන්ද නිහඩව නිදන,(විටෙක පුපුරා හඩන)
නුබලාට පුලුවන්ද, වනසන්න මේ ලොවම එක රැයෙන්,.....
විශ්වාසයි මට නුබලා... එහෙම නොකරන බව....
ඒත්, අවිශ්වාසයි එකෙක්...
වනසාවි මුලු ලොවම...
සැනින් ඔහු..,
උගේ නම......
මිනිසා.... මිනිසා... නිසා.... සා

ගොරකා කන්න

මාම කෙනෙක් දවසක් ඇත කියාලා
අරහෙන් දෙන්නෙ බලු තීන්දු කියාලා
මම දැනගතිමි එය පත්තර කියෝලා


මහ උලු ගෙදර නැවතී සිටි ඒ මාමා
කට හොද නැතිව හිරබත් හොද හැටි කෑවා
දුන්නා සමාවක් දවසක කොකු මාමා
මස් කටු කන්න කුත්තෙක් එලියට ආවා


මාමට මතක නෑ දැන් නම් එහෙම කතා
දැන් කියනවා අධිකරනය ගැනම කතා
මට සිහිවෙනව අම්මප රස මියුරු කතා


දඩමස් මල්ල ගොරකා කල ලොකු මාමා
ගොරකා කන්න ඒ ගොරකාවෙන් කියනා
අහනා උන්ගෙ පස්සට එබුනොත් හේමා
නැති දත් උනත් එතකොට නම් පේනා

නෑනේ

පොත් අරන් පාසල් ගිය නෑනේ.....
මල් අරන් ටියුසන් ගිය නෑනේ....
සිල් අරන් අවලමෙ ගිය නෑනේ....
මව් පියන් අතරැර ගිය නෑනේ....
බඩ අරන් ඇයි ආපහු ආවේ....